Paryż dla chętnych zwiedzenia różnych wystaw fotograficznych jest miejscem bardzo atrakcyjnym. W tym zakresie sporo się dzieje. Jak dużą uwagę przykłada się do tego medium, świadczyć może ilość książek fotograficznych w księgarniach. W jednej z nich Gibert Jeune – Librairie, publikacje takie zajmują trzy duże regały. Czego tam nie ma? W czasie ostatniego pobytu miałem czas na zwiedzenie czterech wystaw. Jednej z nich warto poświęcić więcej miejsca.
Mistrzowie wzorem
Przed laty zapisałem się na trzy fora fotograficzne. Są one związane z typami aparatów fotograficznych, których używam. Z początku śledzenie, kto dysponuje jakim sprzętem, co o nim sądzi, jak się konkretny aparat sprawuje, było interesujące. Jednak z biegiem czasu takie informacje stawały się nużące i dość jałowe. Coraz rzadziej widziałem zdjęcia, które zrobiono za pomoc tych pięknych, często drogich, instrumentów, a jedynie same instrumenty.
Alternatywą stały się publikacje mistrzów fotografii, i tych mniej, i tych bardziej znanych (określenie mistrz jest tu bardzo subiektywne). W czasie ostatniego pobytu w Paryżu w księgarni Gibert Jeune – Librairie znalazłem kolejne publikacje mojego ulubionego brazylijskiego fotografa, Sebasti?o Salgado. Albumy tego fotografa nie należą do tanich, jednak warto było je zakupić. W Paryżu zwiedziłem też cztery wystawy fotograficzne.
Maison Européenne de la Photographie
W Domu Europejskiej Fotografii eksponowane są wystawy młodych twórców z Azji i Europy (Ren Hang, Coco Capitan i Toonkyung Jang). Przyznam, że po tym muzeum spodziewałem się czegoś innego. Byłem przekonany, że znajdę w nim stałą wystawę poświęconą historii fotografii. By dostać się do muzeum, trzeba się poddać drobiazgowej kontroli strażnika (szczególne środki ostrożności).
Powierzchnia przeznaczona na wystawy nie jest duża (warunkuje to architektura budynku). Po zwiedzeniu wystaw zastanawiałem się nad sensem ich prezentacji. Żadna z nich nie zachwyciła mnie. Zdjęcia chińskiego fotografa, technicznie i estetycznie byle jakie, całkowicie mnie nie przekonały. Głównym tematem były studia nad ciałem ludzkim w różnych kształtach. W komentarzu do wystawy napisano, że miało to być zerwanie tabu z chińskim podejściem do człowieka, miłości i seksualności.
Nie odebrałem tego w taki sposób, raczej jako źle skomponowane, estetycznie pod znakiem zapytania, częściowo pornograficzne zdjęcia. Dla europejczyka w żadnym wypadku nie zaskakujące.
Minimalistyczna fotografia
Dom Europejskiej Fotografii opuściłem więc z mieszanymi uczuciami. Zwykle kupuję katalogi wystaw, które zwiedzam. Tym razem zrezygnowałem. Powędrowałem dalej. W Domu Duńskim (Maison du Danemark) przy centralnej Champs-Elysées eksponowana jest do 25 maja wystawa duńskiej fotograf Trine S?ndergaard pt. ?Still?. W jasnych pomieszczeniach na trzecim piętrze pokazano kilkanaście prac tej artystki. Od razu zachwyciły mnie kolorem, dbałością o szczegół, minimalizmem.
Trine S?ndergaard: Exploring emptiness from within from Louisiana Channel on Vimeo.
O Trine S?ndergaard nic nie wiedziałem, więc przeprowadziłem małą kwerendą. Mieszka i pracuje w Kopenhadze. W internecie znalazłem ciekawy wywiad, który z nią przeprowadzono. Poznajemy ją w trakcie pracy. Uprawia klasyczną fotografię analogową z użyciem aparatu średnioformatowego. Jest laureatką licznych nagród. Tematem paryskiej wystawy uczyniła kobiece nakrycia głowy oraz wnętrza starych domów. Każde ze zdjęć sprawia wrażenie starannie skomponowanego i przemyślanego. Wykonano je z dużą precyzją i wrażliwością. Wywołują emocje i zapadają od razu w pamięć.
Ważnym środkiem wyrazu jest światło i tworzenie atmosfery niedopowiedzenia. W nakryciach głowy możemy doszukiwać się piękna, doskonałości, natomiast w przypadku pomieszczeń przemijania czasu, naszego stosunku do jego upływu. Każde z tych zdjęć przykuwając swą uwagę, zmuszało do takiej reakcji. Nie pośpiech, nie rutyna, lecz chęć przystanięcia, refleksji.